ADOPCJA MISYJNA: INDIE

Informacja

Sytuacja szkolnictwa w Indiach jest w opłakanym stanie. Kościół pragnie pomóc w kształceniu dzieci, podnieść poziom szkolnictwa. Dzieci gromadzi w internatach, gdzie w pomieszczeniu mieszka np. 100 chłopców. Koszt utrzymania i kształcenia dziecka w Indiach wynosi 130 zł miesięcznie. Jeśli chcesz pomóc w kształceniu dzieci w Indiach wybierz jedno z nich, wypełnij załączoną deklarację i prześlij na wskazany adres. NIETYKALNI   Dotykając „nietykalnych” Co by było, gdybym zamiast w Polsce urodził/a się w hinduskiej wiosce? Jak wyglądałoby moje życie gdybym dorastał/a w Indiach? Gdybym urodził/a się w rodzinie Dalitów, z przykrością muszę stwierdzić, że życie moje byłoby inne. Co siódmy obywatel Indii jest Dalitą i nosi piętno „nietykalnego”. Jako osobie nietykalnej nie wolno by mi było:

• jeździć na rowerze poza wioskę lub korzystać ze wspólnej drogi
• bawić się z dziećmi, które nie są Dalitami oraz nosić białej sukienki i sandałów
• stałabym się ofiarą pracy niewolniczej - jeśli moja rodzina byłaby winna pieniądze właścicielowi ziemi
• chodząc do szkoły – w klasie byłabym odizolowana od dzieci z wyższej kasty
• dotykając czegoś co nie jest Dalit, mogłabym zostać pobita, a mój dotyk uważany byłby za „nieczysty”

Takie traktowanie z pewnością sprawiłoby mi ogromny ból lub zniszczyłoby moją osobowość. To właśnie znaczy należeć do Dalit.    WYKLUCZENI System kastowy, zakorzeniony w religii oraz oparty na podziale pracy, narzuca rodzaj zajęć, które człowiek może wykonywać oraz społecznych relacji z innymi. Dla dalitów nie ma miejsca w podziale kastowym. Nie są uwzględniani nawet na najniższym poziomie. Są dosłownie wykluczeni. Status Dality jest związany z pracą, która jest uważana za rytualnie nieczystą, tak jak praca w rzezi, wywożenie śmieci, czyszczenie latryn oraz wyprawianie skór. Każdy kto wykonuje te zadania jest postrzegany za nieczystego, a ta nieczystość jest uważana za zaraźliwą.   Często jadłem to, co ludzie zostawiali dla umarłych Aż trudno uwierzyć, że dzieci muszą pracować w kamieniołomach, rozdrabniając i tnąc kamienie przez wiele godzin dziennie, tak jak robią to rodzice. Inne mieszkają na cmentarzu. Ich zadaniem jest pomagać rodzicom w kopaniu grobów i grzebaniu umarłych lub paleniu zwłok. Te pracę powierza się wyłącznie ludziom Dalit, czyli tym żyjącym poniżej systemu kastowego. Większość dzieci z cmentarza nie uczy się, bo albo szkoła jest za daleko, albo rodzice nie są w stanie pokryć opłąt szkolnych.   Na pytanie, czy nie boją się tam mieszkać, siedmioletni Ebinezer odpowiedział: Ależ gdzie tam, ja jestem przyzwyczajony, mieszkałem tam od urodzenia. Często jadłem to, co ludzie zostawiali dla umarłych. Zapytani kim chcieliby zostać w przyszłości, mała Mercyna odpowiedziała: Ja chciałabym być nikim. Życie wśród grobów nie daje dzieciom szans na rozwinięcie wyobraźni, na snucie marzeń. Żyją w świecie umarłych i to jest ich cały świat. (Agencja prasowa „Fides” podała, że dwa niemowlęta zostały żywcem spalone w wiosce na przedmieściach New Delhi przez członka kasty. Kilka tygodni wcześniej dziewczynka w stanie Madhya Pradesh została ciężko pobita ponieważ jej cień padał na mężczyznę, który należał do kasty. Jeden chłopiec odmówił chodzenia do szkoły, ponieważ został pobity przez nauczyciela za to, że dotknął przez przypadek jakiejś rzeczy należącej do dziecka, które nie było Dalitą.)   DYSKRYMINACJA JEST CENĄ JAKĄ PŁACĄ ZA WIARĘ Dalitom chrześcijanom odmawia się dostępu do edukacji, pomocy ekonomicznej i społecznej. Dalici chrześcijanie nie są traktowani na równi z Dalitami wyznającymi inne religie. Dalitom, którzy są chrześcijanami odmawia się wszystkich rządowych przywilejów. W Indiach prawie 70 % chrześcijan jest Dalitami, a dyskryminacja jest ceną jaką płacą za wiarę.   EDUKACJA Wysoki procent współczesnych niewolników na świecie jest Dalitami. Uwięzieni w skrajnym ubóstwie są bardziej podatni na wszelkiego rodzaju wykorzystywanie, w tym handel ludźmi i niewolniczą pracę. Prawa człowieka dla prześladowanych w różny sposób były zawsze bliskie św. Piotrowi Klawerowi oraz bł. Marii Teresie Ledóchowskiej, którzy uważali ich za dzieci Boże i robili wszystko, aby przywrócić im godność ludzką. Niektórzy wykształceni Dalici zintegrowali się w miejskich hinduskich społeczeństwach, gdzie kasty są mniej ważne w życiu publicznym.   Z powodu skrajnej nędzy oraz dyskryminacji w szkole, edukacja dalickich dzieci kończy się na szóstej klasie. Tylko 25 % dziewczynek uczęszcza do szkoły wyższej. Sposobem na niesprawiedliwe traktowanie jest wykształcenie, które zaciera sysytem kastowy i stwarza możliwości pracy. Odpowiednie wykształcenie pomaga w walce z dyskryminacją milionów ubogich ludzi, którzy poprzez swoje urodzenie zostali uznai za „nietykalnych”. Edukacja zachęca Dalitów dając im narzędzia, których potrzebują do lepszego życia dla siebie i ich rodzin. Każdy wykształcony Dalita rozpoczyna nowe życie z godnością jako wolny człowiek.   Dotykani z miłością Pomimo, że nazwani są „nietykalnymi” to w rzeczywistości codziennie dotykani są brakiem szacunku, obojętnością, niesprawiedliwością i nienawiścią. Nawet jeśli nie spotkamy ich osobiście, to możemy zmienić ten negatywny krąg dotykając ich miłością, solidarnością, wsparciem i opieką. Przez nasze gesty miłości, możemy im pokazać, że są umiłowani przez Boga. Są tak samo ważni i kochani jak każdy inny człowiek na świecie.   Adopcja Jeśli chcielibyście stworzyć łańcuch miłości i dołączyć do nas dotykając życia tych, którzy są dyskryminowani, ponieważ urodzili się w dalickiej rodzinie, możecie to zrobić przez: modlitwę czy przekazując ofiarę na edukację dzieci. Ktoś zapytał: Jak można zmienić cokolwiek kształcąc jedno dziecko? To jest kropla w morzu. Św. Matka Teresa z Kalkuty odpowiedziałby: Bez tych kropel nie byłoby morza. Możesz wesprzeć kształcenie dzieci Dalit w Indiach poprzez Adopcję Misyjną prowadzoną przez Siostry Klawerianki pracujące w Wydziale Duszpasterstwa Misyjnego Kurii Metropolitalnej w Krakowie, ul. Franciszkańska 3, tel. 668 688 096 www.misje.diecezja.pl   Aktualnie mamy zaadoptowanych 23 dzieci Dalit. Mogą się uczyć i mieszkać w internacie. Kolejnych 26 dzieci czeka na adopcję. Te dzieci z najbardziej dramatycznych sytuacji życiowych, przez okazane im gesty miłości, potrafią być radosne i żyć chwilą obecną. Niosą ze sobą brzemię ciężkiej przeszłości i potrzebują czasu, aby przyzwyczaić się do normalnego życia. Swoją radość wyrażają piosenką, tańcem i modlitwą.