WIELKA CISZA
Modlitwa to pierwsze „dzieło misyjne”, pierwsze!, w które każdy chrześcijanin może i powinien się zaangażować. Tak nas zachęca do modlitwy za misje Papież Franciszek. W Archidiecezji Krakowskiej w miesiącu październiku będzie WIELKA CISZA czyli Adoracje Najświętszego Sakramentu w intencji misji. Ojcowie Franciszkanie zapraszają do Bazyliki w Krakowie do wspólnej Adoracji-Wielkiej Ciszy oraz do Sióstr Klarysek przy ul. Grodzkiej – w każdą środę października.
2 X godz. 17.00 – Bazylika oo. Franciszkanów, adoracja i różaniec
9 X godz. 17.00 – Kościół Sióstr Klarysek, ul Grodzka, adoracja i różaniec
16 X godz. 16.30 – Bazylika oo. Franciszkanów, Msza święta wotywna o męczennikach w intencji dobroczyńców misji, po Mszy Świętej adoracja i różaniec
23 X godz. 17.00 – Kościół Sióstr Klarysek, ul Grodzka, adoracja i różaniec
30 X godz. 16.30 – Bazylika oo. Franciszkanów, Msza Święta na zakończenie Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego, adoracja i różaniec.
Wszędzie tam, gdzie jest Wieczysta Adoracja Najświętszego Sakramentu zapraszamy do Wielkiej Ciszy w intencji misji.
Boże Ojcze,
Twój Jednorodzony Syn, Jezus Chrystus,
po zmartwychwstaniu
powierzył swoim uczniom misję:
„Idźcie na cały świat i czyńcie uczniami wszystkie narody”.
Ty nam przypominasz, że przez chrzest
zostaliśmy włączeni w misję Kościoła.
Przez dary Twojego Ducha Świętego udziel nam łaski,
byśmy byli odważnymi i gorliwymi świadkami Ewangelii,
aby misja powierzona Kościołowi,
wciąż jeszcze daleka do zrealizowania,
mogła znaleźć nowe i skuteczne sposoby
niesienia światu życia i światła.
Spraw, byśmy tak działali,
aby wszystkie narody mogły spotkać się ze zbawczą miłością
i miłosierdziem Jezusa Chrystusa,
który żyje i króluje w jedności Ducha Świętego,
przez wszystkie wieki wieków.
Amen.
UKOCHANY JEST POSŁANY
Ojcze Najlepszy,
Ty kochasz każde dziecko na ziemi, bez wyjątku.
Dziękujemy Ci za wspaniały dar chrztu świętego,
który sprawia, że tworzymy jedną
Wielką rodzinę Kościoła,
gdzie każdy jest misjonarzem.
Pomóż nam przez Ducha Świętego
Odważnie i radośnie mówić o Twojej miłości
i działać tak, by każdy mógł się spotkać
z Panem Jezusem
przez miłość i miłosierdzie. Amen.
Modlitwa na Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny dostępna w aplikacji „Nasze Modlitwy”. Z aplikacji można korzystać na iPhone oraz w systemie Android, wystarczy ją bezpłatnie zainstalować na swoim telefonie, a modlitwa na Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny będzie zawsze pod ręką. Aplikacja „Nasze Modlitwy” jest dostępna pod adresem: naszemodlitwy.pl
Zostały opracowane przez Kongregację Ewangelizacji Narodów rozważania do czytań na każdy dzień Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego Październik 2019. Zostały one przetłumaczone i częściowo zamieszczone na stronie Wydziału Duszpasterstwa Misyjnego Kurii Metropolitalnej w Krakowie oraz w Biuletynie Duszpasterskim. Można je także pobrać ze strony.
Wtorek 26 Tydzień Okresu Zwykłego
Wspomnienie Św. Teresy od Dzieciątka Jezus
Za 8:20-23 Ps 87:1b-7 Łk 9:51-56
Proroctwo Zachariasza 8, 20-23 ożywia nadzieję Ludu Bożego, który wyczekuje na jego wypełnienie w powszechnej pielgrzymce ludów do Jeruzalem na końcu czasów (zob. Za 8, 22). Księga Zachariasza, umieszczona na przedostatnim miejscu wśród 12 Proroków, jest przypisywana jednemu z ostatnich czynnie działających proroków wraz z Aggeuszem. Powstała ona po niewoli babilońskiej w czasie religijnej i społecznej odbudowy społeczności judzkiej na „ziemi przodków” i w czasie, gdy została ukończona odbudowa świątyni jerozolimskiej.
Obietnica prorocza pojawia się w trzeciej części księgi (zob. Za 8, 12-14), ale jest już wyczekiwana w pierwszej części księgi w Za 2, 11-14. Mieści się ona w tradycji proroczej, która wyczekuje spokojnego pielgrzymowania wszystkich narodów do Jeruzalem, jak widzimy to w Iz 2, 1-4, tekście prawie całkowicie identycznym do Mi 2, 1-4. Jest to przede wszystkim tradycja szkoły Izajaszowskiej, by rozwinąć temat tej nadziei, w kierunku której Judaizm niezaprzeczalnie patrzy wraz z przyjściem Mesjasza na końcu czasów (zob. Iz 49, 22-23)
Jeśli chodzi o ostateczne nawrócenie się wszystkich narodów do Pana, to prorocza tradycja jest jednomyślna w przekonaniu, iż nie będzie ona wynikiem działalności misyjnej prowadzonej przez Izrael. Takie nawrócenie będzie odpowiedzią na działanie samego Pana w sercach wszystkich ludów na końcu czasów.
Czytanie z Ewangelii opisujące podróż Jezusa do Jeruzalem rzuca nowe światło na słowa proroków dotyczące nawrócenia się wszystkich ludów do Pana zobrazowanego jako wielka pielgrzymka do Jeruzalem na końcu czasów. Nawiązanie Św. Łukasza do „gdy dopełniały się dni Jego wzięcia” (Łk 9, 51) dotyczy nie tylko Wniebowstąpienia Jezusa (Łk 24, 50-51, Dz 7, 46), ale również misterium Jego Męki i Śmierci w Jeruzalem. Jezus już zapowiedział to swoim uczniom, kiedy tłumaczył Piotrowi znaczenie jego wyznania wiary w Jezusa jako Mesjasza. Powiedział: „Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie.” (Łk 9, 22). Jezus powtórzył to uczniom po Swoim Przemienieniu (Łk 9, 44) i po raz trzeci powtórzył Dwunastu tę zapowiedź przed Jego ostatnią drogą z Jerycha do Jeruzalem (Łk 18, 31-33). Za każdym razem Jezus mówił Swoim uczniom, iż nie mogą pojąć znaczenia Jego słów.
Boży plan powszechnego zbawienia – dla Izraela jak i dla innych narodów – przechodzi przez Jeruzalem, miejsce w którym Jezus został „wywyższony” (J 12, 32). To jest głębokie, nieodparte i Boskie przyciąganie tajemnicą Krzyża – przeżytego, zaświadczonego i przemienionego przez Jezusa – by rozbudzić, rozkrzewić i towarzyszyć ruchowi nawrócenia się narodów do Jeruzalem, miejsca wybranego przez Pana na tajemnicę zbawienia. Jezus zaangażował w Swoją misję najpierw Dwunastu, a potem Kościół, który założył poprzez szczególne wezwanie. Uczniowie nie mogą nie podążać za Jezusem, choć trudno im było zrozumieć, osądzając na podstawie swoich słów i czynów: to podróż nawrócenia, która zaczyna się wezwaniem i trwa przez całe życie. Przejście Jezusa przez Samarię w czasie podróży do Jeruzalem jest symbolem nawrócenia, które uczniowie Jezusa muszą nieustannie przechodzić jeśli chcą Mu towarzyszyć i wspierać Go w misji ewangelizacji i zbawienia. Kiedy wysyła przed sobą posłańców do samarytańskiej wioski, by przygotowano się na Jego przyjście (zob. Łk 9, 52), Jezus jest całkowicie świadom wrogości dzielącej Żydów i Samarytan (zob. J 4, 20), ale Go to nie odwodzi. Co więcej, nawet uczniowie Jezusa muszą się nauczyć radzić z tą wrogością w inny sposób. Reakcja Jakuba i Jana – których Jezus z nutką ironii nazwał „synami gromu” (Mk 3, 17) na negatywną odpowiedź ze strony Samarytan jest pełna złości i przemocy (zob. Łk 9, 54). Dwaj bracia są zmotywowani nieroztropnym przekonaniem, iż są powiernikami, w pewien sposób, wyższej religijnej prawdy. Wcześniejsze rękopisy Ewangelii zachowane w językach Greckim, Syryjskim i Łacińskim dodają niewielkie wytłumaczenie na końcu pytania postawionego przez dwóch uczniów: „Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich, jak Eljasz to uczynił?” (2 Krl 1, 10-12, Syr 48, 3). Dla Jezusa była to niewłaściwa prośba i nieodpowiednie odwołanie się do wiarygodności Świętych Ksiąg: „Jezus odwróciwszy się zgromił ich” (Łk 9,55). Ten sam starożytny zapis tego fragmentu, który nadmienia Eljasza również pogłębia zarzut Jezusa, ponieważ im mówi: „Nie wiecie jakiego Ducha jesteście ponieważ Syn Człowieczy nie przyszedł na świat by niszczyć, ale by ocalić” (Łk 9, 55-56). Ta chrześcijańska katecheza przypomina nam charakter misji Jezusa, która nie jest oparta na wymierzaniu boskiej zemsty. Nawiązanie do Ducha, który porusza Jakubem i Janem, ma znaczenie w teologii szkoły Łukaszowej zawartej w Ewangelii i Dziełach Apostolskich. W opowiadaniu z Ewangelii Jezus po prostu udaje się do innej wioski (zob. Łk 9, 56). To strategia pasterska (zob. Łk 10, 10-11), która również będzie prowadzić Pawła i Barnabę w ich pierwszej podróży misyjnej do Antiochii Pizydyjskiej (zob. Dz 13, 46). Jezus nic nie mówi o odrzuceniu Samarytan tamtej wioski. Raczej, jedna z pierwszych misji Kościoła Jerozolimskiego będzie skierowana do Samarytan. Diakon Filip natchniony Duchem Świętym rozpocznie dzieło (zob. Dz 8, 5), a Piotr i Jan dokończą je (zob. Dz 8, 14-17).
Misją Kościoła jest dopasować się do osoby i tajemnicy Chrystusa. To nawrócenie, które angażuje całe życie człowieka pozostawiając Panu zadanie otwierania drzwi misjom i poruszenia ludzkich serc. Czasy i drogi nawracania się narodów są dziełem Pana. Zadaniem Kościoła jest nawrócić się do Ducha Świętego i do osoby Pana Jezusa.